11 Temmuz 2017, Burgazada Öğretmenevi’ndeyim. Deniz sonrası soluklanma ve dostlarla sohbet… Bir ara, genelde tatilde çok açmadığım veya sessize alıp çantamda sakladığım telefonuma uzandı ellerim. Yemek gelene kadar arayan var mı merakı… Karşıma çıkan ilk yazı, “Bir Yıldız Daha Kaydı” haberi…
Aniden geçmiş zamana bir yolculuk belleğimde. Telefonumun fotoğraf albümünden bir kare, 12 Temmuz 2017 sabahı. Arşivimden iki kare daha… Kadıköy Kız Lisesi’ndeki (şimdiki adıyla İstanbul Kadıköy Lisesi) bir etkinliğimize onur konuğu olarak davet etmiştik Fikret Hakan’ı. Hiç düşünmeden kabul etmiş ve önce sergimizi gezmiş, daha sonra ise konferans salonunda kalabalık bir öğrenci ve öğretmen topluluğu karşısında birikimlerini aktarmıştı.
Son bir-iki yıldır yine çok konuk etmek istememe rağmen, kendisinin isteğiyle ertelemek zorunda kaldık. En son bir önceki kış, Caddebostan’dayım. Bir akşam üstü telefonum çaldı, arayan Fikret Hakan’dı. “Beni aramışsınız” diye başladı söze. “Okulumuza yine bekliyoruz” diye karşılık verdim. “Bu aralar çok soğuk, sağlığım da pek iyi değil. Havalar biraz ısınsın” diye sürdürdü konuşmasını. Sesini son duyuşummuş demek ki…
Evet, bir güzel insan daha ayrıldı aramızdan. Ona bir vefa yazısı yazmadan geçemezdim katkılarından dolayı. Bostancı Hatay Restoran’daki Türk Dili Toplantıları’ndaki tanışıklığımız, fotoğraf kareleri ve dostluğuyla, katkılarıyla anılarımda hep yaşayacak. Bizi besleyen damarlardan biriydi Fikret Hakan. Ve ben onu tanımanın, Kadıköy’de öğrencilerimle buluşturmanın gururunu hep yaşayacağım. Sanırım o şanslı öğrencilerim de…
